Το πολιτικό μας σύστημα πάσχει. Κι αφού πάσχει μαζί του θα (συμ)πάσχουμε μέχρι να τύχει ίασης. Η πάθηση γίνεται εμφανέστερη με το πέρασμα του χρόνου, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι επικεφαλής, σε σημεία κλειδιά, έχουν ταχθεί άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στις περιστάσεις, ούτε κατ’ ελάχιστον. Όταν πόρρω απέχουν οι διακηρύξεις τους από τα έργα και τις ημέρες τους. Όταν αργοπορούν, ακολουθούν τις εξελίξεις, ενεργούν ετεροχρονισμένα και το χειρότερο, αφήνουν τον αυτόματο πιλότο να μας οδηγεί στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Λεγόταν ότι η Προεδρική Δημοκρατία προσέφερε σταθερότητα στη χώρα σ’ αντίθεση με την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική στην οποία ελλοχεύει ο κίνδυνος της αποσταθεροποίησης και των κατ’ επανάληψιν εκλογικών διαδικασιών. Είχαμε να καυχόμαστε ότι ανά πέντε χρόνια σκεφτόμαστε ποιο θα εκλέξουμε στο ύπατο αξίωμα (τώρα μετρούμε εναγωνίως αντίστροφα μέχρι το Φεβρουάριο του 2013) και ότι αυτό παρείχε μια ευστάθεια στην οποία θα έπρεπε να υποκύπτει και η νομοθετική εξουσία προκειμένου να μπορεί να λειτουργήσει το κράτος. Μ’ αυτό τον τρόπο, βάζοντας νερό στο κρασί της ακόμη και η αντιπολίτευση μπορούσαν τα πράγματα να προχωρήσουν, υπό το μανδύα, εκόντες άκοντες, μιας ψευδεπίγραφης ενότητας.
Ο μανδύας αυτός κατέληγε στο χαλί… του εθνικού συμβουλίου, κάτω από το οποίο εκάστη εκτελεστική εξουσία θα μπορούσε να κρύψει τα πάντα. Η σύγκλησή του άλλοτε λειτουργούσε ως καταβόθρα που όλα μπορούσε να τα χωρέσει και ενίοτε ως πηγή που όλα μπορούσε να τα φωτίσει. Στην πανσοφία των πεφωτισμένων εθνοπατέρων απευθυνόταν (και απευθύνεται) κάθε Πρόεδρος της Δημοκρατίας όταν ήθελε να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου ή όταν έβλεπε τα δύσκολα. Τότε γινόταν λόγος για συλλογικές ή κατά πλειοψηφία αποφάσεις που αντιπροσώπευαν το μεγαλύτερο μέρος του λαού, σύμφωνα με την κοινοβουλευτική τους δύναμη . Απλώς, ο Πρόεδρος άκουγε και στο τέλος της ημέρας αν ήθελε τα λάμβανε υπόψη ή τα πετούσε στον πίθο των Δαναΐδων και έκανε του κεφαλιού του.
Η εκ του Συντάγματος «αδυναμία» της αντιπολίτευσης να ζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης μέσα από μια πρόταση μομφής, έδινε το δικαίωμα στον κάθε Κύπριο Πρόεδρο να διαχειρίζεται τα θέματα κατά το δοκούν. Σήμερα την πρόταση μομφής καταθέτουν καθημερινά οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες που συγκεντρώνονται έξω από το Προεδρικό. Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ακολουθούν τους πολίτες σ’ αυτή τους την πρόταση, ενώ το ΔΗΚΟ βρίσκεται μεταξύ ενός μίνιμουμ προγράμματος σύγκλισης, κυβέρνησης ευρείας αποδοχής ή αποχώρησης. Έχει πάντως ο καιρός γυρίσματα αν σκεφτούμε ότι ο Σπ. Κυπριανού μπήκε στο στόχαστρο ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ για τους χειρισμούς στο Κυπριακό, αφού κατήγγειλε το μίνιμουμ πρόγραμμα που συνήψε με το ΑΚΕΛ το 1984, ενώ τώρα ο ηγέτης του ΔΗΚΟ ζητά ένα μίνιμουμ πρόγραμμα για να μην αποχωρήσει από τη συνεργασία με το ΑΚΕΛ.
Ο νυν πρόεδρος αναγκάζεται, σήμερα, να κάνει ό,τι δεν έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Προκειμένου η χώρα να αποφύγει τον μηχανισμό στήριξης και να εξέλθει της πολιτικής και οικονομικής κρίσης συμβιβάστηκε με προτάσεις της αντιπολίτευσης που μέχρι πρότινος φάνταζαν ως μίασμα και όνειδος. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος παρασυρόμενος από τις προεκλογικές του διακηρύξεις, τον ερασιτεχνισμό της πρώτης συμμετοχής του σε υπουργικό συμβούλιο, το κομπόδεμα του μισού δις που άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση, τον υπέρμετρο ζήλο κάποιων υπουργών να διορθώσουν τα «κακώς έχοντα» εφαρμόζοντας τη «Δίκαιη Κοινωνία», από την πρώτη κιόλας μέρα και όχι σε βάθος πενταετίας, σε συνδυασμό με τη φονική έκρηξη, μας έχουν φέρει ένα βήμα πριν την καταστροφή. Αξιοσημείωτη η αναβλητικότητα και ο πρωτοφανής συντηρητισμός που επιδεικνύει για έναν ανασχηματισμό. Επί τρεισήμισι χρόνια διατηρεί το ίδιο σχήμα, πλην αποχωρησάντων λόγω παραίτησης, χωρίς να έχει την πολιτική βούληση να αλλάξει έστω και έναν υπουργό.
Συνεπώς, ο κυπριακός λαός, σοφότερος και αφυπνισμένος, ταρακουνημένος από τις εξελίξεις, έχοντας βιώσει τη διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας αρκετών κομματικών συνδυασμών, έχει να προτείνει. Έχει τον δικό του λόγο που μπορεί να εκφραστεί ποικιλοτρόπως, από τα μέσα που παρέχει η τεχνολογία μέχρι τη διαμαρτυρία έξω από το Προεδρικό. Συμμετέχει και οργανώνεται προβληματίζοντας τους υφιστάμενους πολιτικούς φορείς για τα σύνδρομα της «θουκυδίδειας» παθογένειάς τους. Μπορεί κάθε λαός να έχει τους ηγέτες που του ταιριάζουν. Γι’ αυτό γίνεται φορέας εξελίξεων, υποδεικνύει και εκλέγει εκείνους που θα τον βγάλουν ασπροπρόσωπο.
Κυριάκος Σ. Κολοβός
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πολίτης" www.politis.com.cy στις 28/07/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου