Όταν ο κίνδυνος εισήλθε εντός των πυλών, και οι πάσης φύσεως εφιάλτες επίτελεσαν το ξενοκίνητο έργο τους, ψυχανεμιστήκαμε στην Κύπρο ότι κάτι συμβαίνει. ‘Οπως τότε, που κάποιοι άνοιξαν τις κερκόπορτες για να μπουν οι βάρβαροι, το ίδιο και τώρα, βρέθηκαν άλλοι να τους αντικαταστήσουν για να ολοκληρώσουν το ανοσιούργημα τους, για να υποθηκεύσουν το μέλλον των παιδιών μας διαγράφοντας το παρελθόν μας. Ξεριζώνοντας ό,τι πιο πολύτιμο έχει ένας λαός. Την ίδια την Ιστορία του, καταστρέφοντας τις ρίζες του, λεηλατώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, εξαφανίζοντας τους αιώνιους εχθρούς του, όλους εκείνους, τους λυτούς και δεμένους, που βάλθηκαν να τον δηώσουν ιστορικά και εθνικά, να τον καταστήσουν άχρωμο και άοσμο, ωσάν να μην υπήρξε στο πέρασμα των αιώνων.
Προφανώς, η άνωθεν εισαγωγή δεν αποτελεί αοριστολογία, αλλά αναφέρεται σε γεγονότα και πρόσωπα. Όλους εκείνους που δεν αρκέστηκαν, μόνο, στην πλαδαρότητα, στην ισοπέδωση, στον ιστορικό ευνουχισμό του λαού. Όλους όσοι «εμπνεύστηκαν» την Ιστορία, που δεν την μελέτησαν σε βάθος και δεν την αποτύπωσαν στις πραγματικές της διαστάσεις, για να γίνουν αρεστοί στα οθνεία κέντρα που τόσες φορές όρισαν τη μοίρα του Ελληνισμού.
Ζώντας σε μια παρεξηγημένη εποχή, σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, που η αντίσταση έγινε ταυτόσημη με τη γραφικότητα, που ο πατριωτισμός εκλαμβάνεται από πολλούς ως νοσηρή, εθνικιστική έξαρση, η Ιστορία μας και η γλώσσα μας αποτελούν, ίσως, τα τελευταία προπύργια που κάνουν διακριτά τα εθνικά μας χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά κάποιοι βάλθηκαν να εξαφανίσουν, κανοντας αρχή από το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Διότι στο στόχαστρο βρίσκονται τα βιβλία όλων των βαθμίδων. Ήδη από τριετίας οι μεταμοντέρνοι ιστοριογράφοι φανέρωσαν τις προθέσεις τους όταν στο βιβλίο της Γ’ Λυκείου προσπάθησαν να εντάξουν το αλήστου μνήμης και αμίμητο ότι: «η ΕΟΚΑ προερχόταν από τους υπερσυντηρητικούς κύκλους των Ε/κ.»
Δείγμα του άρτι αφιχθέντος ιστοριογραφήματος, εξ Αθηνών, είχαμε από καιρό. Οι προειδοποιήσεις των μελετητών, επ’ αυτού, δυστυχώς, δεν έθεσαν την κυπριακή πολιτεία εν εγρηγόρσει ώστε να ενεργήσει προληπτικά. Εκ των υστέρων ενεργούντες, και αφού βρεθήκαμε προ τετελεσμένων γεγονότων, εισηγούμαστε αλλαγές που θα χρυσώσουν το χάπι.
Η αντίδραση πρέπει να είναι καθολική και δείγμα γραφής για όλους τους μελλοντικούς παραχαράκτες, τους δήθεν προοδευτικούς, τους δήθεν εκφραστές του συμβιβασμού, τους οπαδούς του ιστορικού ακταρμά. Πρωτοστάτες του όλου εγχειρήματος πρέπει να είναι οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, οι οποίοι πρέπει να διδάσκουν την Ιστορία βάσει πραγματικών γεγονότων, ουχί αποκρυβομένων και εν ολίγοις πλαστογραφημένων.
Ναι, προ της εισβολής, υπήρξε πραξικόπημα. Τα δύο όμως δεν συμβιβάζονται για να λειτουργήσουν αλληλοαναιρετικά. Κανείς δεν πρέπει να παρασιωπά το ότι κάποιοι εγκλημάτισαν ανατρέποντας τη νόμιμα εκλελεγμένη κυβέρνηση. Από την άλλη, αυτό δεν πρέπει να λειτουργεί ως αντισταθμιστικό του αποτρόπαιου εγκλήματος της εισβολής και της επί 34 συναπτά έτη κατοχής από την Τουρκία. Διότι, όταν η ερώτηση που υποβάλλεται σε ένα 12χρονο είναι του τύπου : «Ποιες οι συνέπειες του πραξικοπήματος και της εισβολής στην Κύπρο;», δημιουργείται μια εξομοίωση, στη συνείδηση του παιδιού, που συνεπάγεται ότι είμαστε «πάτσι».
Επομένως, η αλλοίωση της Ιστορίας, που επικρέμμαται επί των κεφαλών μας ως δαμόκλειος σπάθη, μπορεί να αποφευχθεί με την ενεργοποίηση των ίδιων των διδασκόντων. Χωρίς πρόθεση υποκειμενικών προσεγγίσεων και ομιλούντες όλοι με την ίδια γλώσσα πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας , παντί σθένει και δυνάμει, με τρόπο ώστε να αποφύγουν μίση και πάθη του παρελθόντος και να καταστούν κοινωνοί όλης της αλήθειας. Όσοι από τους παιδαγωγούς δεν δύνανται, να το παραδεχτούν και να περιοριστούν σε άλλα καθήκοντα.
Κυριάκος Σ. Κολοβός
Προφανώς, η άνωθεν εισαγωγή δεν αποτελεί αοριστολογία, αλλά αναφέρεται σε γεγονότα και πρόσωπα. Όλους εκείνους που δεν αρκέστηκαν, μόνο, στην πλαδαρότητα, στην ισοπέδωση, στον ιστορικό ευνουχισμό του λαού. Όλους όσοι «εμπνεύστηκαν» την Ιστορία, που δεν την μελέτησαν σε βάθος και δεν την αποτύπωσαν στις πραγματικές της διαστάσεις, για να γίνουν αρεστοί στα οθνεία κέντρα που τόσες φορές όρισαν τη μοίρα του Ελληνισμού.
Ζώντας σε μια παρεξηγημένη εποχή, σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, που η αντίσταση έγινε ταυτόσημη με τη γραφικότητα, που ο πατριωτισμός εκλαμβάνεται από πολλούς ως νοσηρή, εθνικιστική έξαρση, η Ιστορία μας και η γλώσσα μας αποτελούν, ίσως, τα τελευταία προπύργια που κάνουν διακριτά τα εθνικά μας χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά κάποιοι βάλθηκαν να εξαφανίσουν, κανοντας αρχή από το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Διότι στο στόχαστρο βρίσκονται τα βιβλία όλων των βαθμίδων. Ήδη από τριετίας οι μεταμοντέρνοι ιστοριογράφοι φανέρωσαν τις προθέσεις τους όταν στο βιβλίο της Γ’ Λυκείου προσπάθησαν να εντάξουν το αλήστου μνήμης και αμίμητο ότι: «η ΕΟΚΑ προερχόταν από τους υπερσυντηρητικούς κύκλους των Ε/κ.»
Δείγμα του άρτι αφιχθέντος ιστοριογραφήματος, εξ Αθηνών, είχαμε από καιρό. Οι προειδοποιήσεις των μελετητών, επ’ αυτού, δυστυχώς, δεν έθεσαν την κυπριακή πολιτεία εν εγρηγόρσει ώστε να ενεργήσει προληπτικά. Εκ των υστέρων ενεργούντες, και αφού βρεθήκαμε προ τετελεσμένων γεγονότων, εισηγούμαστε αλλαγές που θα χρυσώσουν το χάπι.
Η αντίδραση πρέπει να είναι καθολική και δείγμα γραφής για όλους τους μελλοντικούς παραχαράκτες, τους δήθεν προοδευτικούς, τους δήθεν εκφραστές του συμβιβασμού, τους οπαδούς του ιστορικού ακταρμά. Πρωτοστάτες του όλου εγχειρήματος πρέπει να είναι οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, οι οποίοι πρέπει να διδάσκουν την Ιστορία βάσει πραγματικών γεγονότων, ουχί αποκρυβομένων και εν ολίγοις πλαστογραφημένων.
Ναι, προ της εισβολής, υπήρξε πραξικόπημα. Τα δύο όμως δεν συμβιβάζονται για να λειτουργήσουν αλληλοαναιρετικά. Κανείς δεν πρέπει να παρασιωπά το ότι κάποιοι εγκλημάτισαν ανατρέποντας τη νόμιμα εκλελεγμένη κυβέρνηση. Από την άλλη, αυτό δεν πρέπει να λειτουργεί ως αντισταθμιστικό του αποτρόπαιου εγκλήματος της εισβολής και της επί 34 συναπτά έτη κατοχής από την Τουρκία. Διότι, όταν η ερώτηση που υποβάλλεται σε ένα 12χρονο είναι του τύπου : «Ποιες οι συνέπειες του πραξικοπήματος και της εισβολής στην Κύπρο;», δημιουργείται μια εξομοίωση, στη συνείδηση του παιδιού, που συνεπάγεται ότι είμαστε «πάτσι».
Επομένως, η αλλοίωση της Ιστορίας, που επικρέμμαται επί των κεφαλών μας ως δαμόκλειος σπάθη, μπορεί να αποφευχθεί με την ενεργοποίηση των ίδιων των διδασκόντων. Χωρίς πρόθεση υποκειμενικών προσεγγίσεων και ομιλούντες όλοι με την ίδια γλώσσα πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας , παντί σθένει και δυνάμει, με τρόπο ώστε να αποφύγουν μίση και πάθη του παρελθόντος και να καταστούν κοινωνοί όλης της αλήθειας. Όσοι από τους παιδαγωγούς δεν δύνανται, να το παραδεχτούν και να περιοριστούν σε άλλα καθήκοντα.
Κυριάκος Σ. Κολοβός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου