Αλλαγή Στρατηγικής

Κάνουμε την ακόλουθη υπόθεση εργασίας: Ερχόμαστε για πρώτη φορά στην Κύπρο το έτος 2012 και ρωτώντας για την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στο νησί,ενημερωνόμαστε ότι το 37% του εδάφους κρατείται παράνομα από την Τουρκία τα τελευταία38 χρόνια. Μια από τις ερωτήσεις που προκύπτουν είναι: Τι έγινε στα 38 αυτά χρόνια προκειμένου η ε/κ πλευρά να λύσει το πρόβλημά της; Η απάντηση θα είναι ότι η πλειοψηφία των ε/κ κομμάτων έχει καταλήξει σε μια μορφή λύσης που ονομάζεται διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία της οποίας, ακόμα και σήμερα, οι κομματικοί ταγοί προσπαθούν να βρουν περιεχόμενο. Ο άσχετος τρίτος ακούγοντας αυτές τις δηλώσεις,μετά από 38 χρόνια ύπαρξης του προβλήματος και 35 από τις συμφωνίες Μακαρίου-Ντενκτάς, ότι πρέπει στο εθνικό συμβούλιο να ξεκαθαριστεί το θέμα της διζωνικής, δικαίως θα αναφωνούσε: «Δεν έχετε υπόθεση!».

Η αντιμετώπιση της πολιτικής ηγεσίας στο θέμα της διζωνικής διαζωγραφίζει την έλλειψη (έχει καταντήσει κλισέ) στρατηγικής, σ’ αντίθεση με την Τουρκία που τα τελευταία 55 χρόνια την εφαρμόζει κατά γράμμα. Η εξέλιξη αυτού του προβλήματος,ακόμη και στην περίπτωση που οδηγήσει σε λύση, δεν θα θυμίζει παίγνιο στο οποίο τα δύο μέρη να είναι εξίσου κερδισμένα (win-win). Ένας θα είναι ο κερδισμένος, στην πλάτη προφανώς του άλλου. Η λογική είναι δίτιμη και το παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, αφού εις εκ των παικτών δεν δύναται να το δει διαφορετικά. Το 2004 βρεθήκαμε στη θέση 0. Άρα, για να πάμε στη θέση 1 πρέπει να υπάρξει αλλαγή φάσης, μέσω στρατηγικών κινήσεων. Κινήσεις μεταβολής από την παρατεταμένη και παγιωμένη κατάσταση «συνηθισμένο» στην κατάσταση «ασυνήθιστο». Πώς θα γινόμασταν, λοιπόν, «ανορθόδοξοι» για την τουρκική πολιτική;

1. Να ενεργήσουμε διαφορετικά, μακρυά από την πεπατημένη. Το παρελθόν μας, καθορίζει γι’ αυτούς και το παρόν μας. Επομένως, εγκαταλείπουμε προηγούμενες, ανούσιες επαναλήψεις.

2. Να παρουσιάστει η «παραδοξότητα» υπό το φακό της φυσιολογικής εξέλιξης. Αυτό που οι απέναντι βλέπουν στραβό, λόγω πρωτοτυπίας,πρέπει να του παρέχουμε διαπιστευτήρια ομαλής κατάστασης.

3. Συνεχής και αδιάκοπη στρατηγική που θα γεννά καινούριες και θα μπολιάζει τις προηγούμενες για να μην φτάσουν στο τέλμα.

Έχουμε, συνεπώς, τα κότσια να ζητούμε άρση της ανωμαλίας των δικοινοτικών συνομιλιών, με την επίμονη απαίτηση όπως απέναντι καθήσει ως συνομιλήτρια η Άγκυρα; Δεχόμαστε η Τουρκία να συνεχίζει ανενόχλητη την πορεία προς την πλήρη ένταξη στην ΕΕ; Ανεχόμαστε από μια χώρα που βρίσκεται σε φάση προσαρμογής να αμφισβητά την κρατική μας υπόσταση μη αναγνωρίζοντας την ανάληψη της προεδρίας του ευρωπαϊκού συμβουλίου; Επειδή στις διεθνείς σχέσεις δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα η κυπριακή πολιτική ηγεσία δεν δικαιούται να πορεύεται με το «σταυρό στο χέρι». Πρέπει να εξυπηρετήσει και δικά της συμφέροντα. Να επιδοθεί σε μια διαρκή προσπάθεια έκθεσης της Τουρκία και όσων βρίσκονται πίσω απ’ αυτή. Πώς θα ήταν άραγε τα πράγματα αν η Τουρκία προήδρευε του ευρωπαϊκού συμβουλίου και‘μεις κτυπούσαμε την πόρτα της ΕΕ; Η ρήση του Ιούλιου Καίσαρα «κανείς δεν είναι τόσο γενναίος ώστε να μείνει ατάραχος μπροστά σε κάτι μη αναμενόμενο», κρύβει πιθανόν αυτό που επιζητούμε, αλλά, δυστυχώς, ποτέ δεν τολμούμε.

Κυριάκος Σ. Κολοβός