Η Ελλάς των ονείρων μας

Του Κυριάκου Κολοβού

Το κείμενο περιλήφθηκε στο συλλογικό τόμο "Μιλάμε για την Ελλάδα", από τις "Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις".

Από μικρός σαν άκουγα ‘μάνα μου Ελλάς’, πάντα το ίδιο όνειρο είχα· να σε γνωρίσω. Πολλοί μου έλεγαν ‘κι εδώ Ελλάδα είναι’... Κάτι όμως με έσπρωχνε, μου έλεγε πιο πέρα.

Στα δώδεκά μου είδα για πρώτη φορά τον αθηναϊκό ουρανό. Σε στιγμές πολιτικής αστάθειας, στα μέσα του 1990. Τότε, η διαπίστωση ότι κάθε νεογέννητος ‘Ελληνας φορτωνόταν με χρέος ενός εκατομμυρίου δραχμών δεν ήταν αρκετή. Η ερώτηση του δημοσιογράφου κοφτή: «Τι θέλεις να δεις από την Ελλάδα;». Η απάντηση αυθόρμητη: «Τον Παρθενώνα... την Ακρόπολη!».

Αυτά μου έμαθαν οι πεφιλημένοι δάσκαλοί μου στο σκολειό του προσφυγικού οικισμού. Με στόμφο, μου τόνιζαν πως πρέπει να ευγνωμονούμε την Ελλάδα και ιδιαίτερα τον μέγα ευεργέτη του σχολείου μας. Τον αείμνηστο δήμαρχο Δάφνης, Χρήστο Μιχαλόπουλο, που το 1975 βρήκε το σθένος να αντιμετωπίσει τον κυπριακό Ελληνισμό κατάματα. Μετά από το «η Κύπρος κείται μακράν» ένας άνθρωπος έριξε γέφυρες. Μη χαθεί ακόμα μια πατρίδα του Ελληνισμού. Ο δήμος Δάφνης μάς υιοθέτησε. Το 1990 αποφάσισε όπως μια ομάδα κυπριόπουλων επισκεφθεί τον μητροπολιτικό χώρο.

-Γιατί μίλανε γρήγορα και δεν τους προλαβαίνω; Γιατί μιλάν’ ανάλαφρα κι εγώ δεν καταφέρνω;

Ερωτήσεις ενός δωδεκάχρονου που απάντησε η κατοπινή δορυφορική σύζευξη με την ΕΡΤ. Έργο εθνικό. Μας έφερε πιο κοντά και μας έκανε κοινωνούς σ’ αυτά που, σκοπίμως τόσα χρόνια, μας απέκρυβαν. Μέσα απ’ αυτή την πλατφόρμα είδαμε την Ελλάδα να αναπτύσσεται. Με δέος παρακολουθούσαμε τα επετειακά αφιερώματα για το έπος του ‘40 και τις παρελάσεις στη Θεσσαλονίκη· την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987. Με κομμένη την ανάσα κάθε 21^η Απριλίου με την τραγική απόληξη· το νησί τούρκεψε.

Τεχνολογική έκρηξη. Το ψηφιακό αρχείο γίνεται η μνήμη μας. Καταφεύγουμε εκεί να δούμε τι πήγε στραβά και φτάσαμε ως εδώ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τείνουν να μετατραπούν σε βήμα της άμεσης δημοκρατίας που μας στερήθηκε τόσα χρόνια. Η κρίση θα περάσει μόνο με τη διαδραστικότητα και την αμφιδρομικότητα. Κράτα με να σε κρατώ... Η διαδικτυακή αλληλεγγύη θα μας φέρει πιο κόντα.

Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, με τις θυσίες του λαού, μας έδωσαν τα εχέγγυα να μιλούμε, να διεκδικούμε, να κριτικάρουμε, να εισηγούμαστε. Τι μας έλειψε; Χάθηκε η ανθρωπιά, η ηθική και οι αναστολές. Η πρώτη γενιά της Μεταπολίτευσης φέρθηκε σκάρτα και αχάριστα. Νόμισε πως το καθήκον προς την πατρίδα είναι προϊόν προς συναλλαγή. Έδωσε το τέλειο άλλοθι στους επόμενους να της χρεώνουν όλες τις αναποδιές. Καταδίκασε τη χώρα εις θάνατον, υπό τον μανδύα του δημοκρατικού πνεύματος. Έκτισε μια χώρα με γυάλινα πόδια, με τα δανεικά και τα χρέη, τις σπατάλες και τις αυθαιρεσίες· αυτά που χρειάζεται να επιστρέψει με τα πανωτόκια και τις υπερχρεώσεις των ξένων «διασωστών». Έχει καταντήσει κλισέ η φράση του Τρικούπη: «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν!». Ο Τρικούπης, όμως, σχεδίασε την Ελλάδα του μέλλοντος.  Άνοιξε δρόμους, έστρωσε σιδηρόδρομους, έκανε στρατό και ναυτικό. Εμείς τι κάνουμε σήμερα; Τα αποδομούμε: Εκχωρώντας την κυριαρχία τους σε ξένους επενδυτές...

Η ιδιαίτερή μου πατρίδα ακολουθεί την πεπατημένη· την κοινή μοίρα του Ελληνισμού. Οι ερμηνείες του Στέλιου στο «Έρχονται χρόνια δύσκολα» ή στην «Ελλάς του 2000» σπαρακτικές. Πόσο νοσταλγώ τις αρχές του 1990!