Ο Υπουργός Παιδείας και η «Εξουσία» στην Επικοινωνία

Οι Βιντάλ και Σίγνιτζερ, στο βιβλίο τους «Εφαρμοσμένη Επικοινωνία», αναφέρονται διεξοδικά στο πώς η πολιτική εξουσία διαθέτει τα μέσα και τους τρόπους για να επικρατήσει επί του επικοινωνιακού τομέα επιβάλλοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις επιδιωκόμενες στοχεύσεις της. Αξιοποιώντας την ιδιότητα της «πηγής» των ειδήσεων, λειτουργώντας δίκην πομπού και πυλωρού, καταφέρνει να χειραγωγήσει την επικοινωνιακή διαδικασία προς ίδιον όφελος. Στη συνέχεια, με μια συγκαλυμμένη, «αμφίδρομη» διαδικασία δίνει την αίσθηση των δημοκρατικά ειλημμένων αποφάσεων.

Έτσι, αν επί παραδείγματι η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αλλαγή του συστήματος διορισμού εκπαιδευτικών, το Υπουργείο Παιδείας και ο καθ’ ύλην αρμόδιος Υπουργός παρουσιάζουν ένα νεότευκτο σύστημα για το οποίο καλούν σε διάλογο διάφορους φορείς. Ο στόχος του Υπουργείου είναι η ενίσχυση της δικής του θέσης δημιουργώντας «συνέργειες» εντός κοινωνίας. Λειτουργώντας κατά τρόπο «ασύμμετρο» ενημερώνει πρώτα εκείνους που είναι πλησίον του επιβαρύνοντας τον αδύναμο κρίκο με διάφορες αιτιολογήσεις. Σύμφωνα με τους συμβούλους επικοινωνίας μια επιτυχημένη, και καλά σχεδιασμένη εκστρατεία, λειτουργεί προ-αναδραστικά· ανιχνεύοντας το πεδίο δράσης, και την ομάδα στόχο, λαμβάνοντας τις σωστές πληροφορίες και δρώντας βάσει στρατηγικού πλάνου. Υπ’ αυτήν την έννοια στα άνω διαζώματα του Υπουργείου δεν κινούνται τυχαία.

Συνεπώς, το Υπουργείο, έχοντας ως ομάδα-στόχο την ίδια την κοινωνία προτιμά να επηρεάσει μεγάλα σύνολα του πληθυσμού όπως οι «Οργανωμένοι Γονείς», οι «Φοιτητικές Οργανώσεις» και οι «Οργανωμένοι Μαθητές». Διοργανώνει συναντήσεις μαζί τους σε έναν κατ’ ευφημισμόν «Διάλογο», παραγκωνίζοντας συστηματικά τους εκπαιδευτικούς, που αποτελούν τους άμεσα επηρεαζόμενους. Χρησιμοποιώντας την ιδιότητα της «πηγής» των ειδήσεων περί εκπαιδευτικών θεμάτων, έχοντας στη διάθεσή του στρατευμένες γνώμες και απόψεις, επαγγελματιών και μη, φτάνει στην παρέμβαση δια των Μέσων, σε ανώτατο επίπεδο: δια του πολιτικού προϊστάμενου του Υπουργείου.

Οι γραπτές παρεμβάσεις του Υπουργού αποκρυσταλλώνουν τις πολιτικές προθέσεις, ωραιοποιώντας ή δαιμονοποιώντας απόψεις, προσφέροντας έρεισμα ή αποδυναμώνοντας θέσεις. Ο Υπουργός φροντίζει να αυτο-παρουσιάζεται συναινετικός, συνεκτικός και συνενωτικός. Παρουσιάζει τις θέσεις του υπό την οπτική γωνία του «αντικειμενικού» παρατηρητή προσπαθώντας να καταστεί γεφυροποιός διαφορετικών απόψεων και  αντιμαχόμενων στρατοπέδων που ο ίδιος δημιούργησε, ώστε να λάβει δικαίως το χρίσμα του επιδιαιτητή και το ρόλο του «ανεξάρτητου» τρίτου.

Γίνεται, βεβαίως, λόγος για «αλήθειες», «διλήμματα», «νέα πρόταση» και «διασφαλίσεις». Έτσι, δια του Λόγου, σε ένα αριστοτέλειο σχήμα, προσπαθεί να εξάψει το Πάθος, εκφέροντας επιχειρήματα με το επίχρισμα του πολιτικού και ρητορικού Ήθους. Παράγοντας το Φόβο και την Ελπίδα, ανάμεσα στον πληθυσμό, ευελπιστώντας όπως καταστεί «Φορέας Αλλαγής» αφήνοντας ως παρακαταθήκη το όνομά του επί ενός νομοθετήματος που θα δημιουργήσει παράπλευρες απώλειες και θύματα, έχοντας ως αυτοσκοπό το στέριωμα  σύμφωνα με τα θέλω θεατών και αθέατων μερών.

ΥΓ: Η επόμενη τοποθέτηση θα αφορά το μονομερώς προτεινόμενο σύστημα per se.