Η καλλιέργεια των κυπριακών μύθων

Μύθος 1^ος: Όσοι αντιπολιτεύονται τον κ. Αναστασιάδη στο Κυπριακό δεν θέλουν λύση υπό το σχήμα «δεν μας λέτε τι θέλετε».

Η σύνταξη των προτάσεων είναι πολύ σημαντική σε αυτή την περίπτωση. Μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι «δεν του λέω τι θέλω» αλλά στην ουσία να «του λέω τι δεν θέλω». Πού βρίσκεται η διαφορά; Το πρώτο είναι πεισματικά καθαρή άρνηση να μην πω αυτό που σκέφτομαι ή θέλω. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, λέω αυτό που δεν μου κάνει. Έτσι, οριοθετώ το συμπλήρωμα του συνόλου που εσύ θες να ορίσω και κατ’ αυτόν τον τρόπο ικανοποιώ το αίτημά σου. Είναι πιο δύσκολο και επίπονο μεν, να λες τι δεν θέλεις, διότι πρέπει να αποκλείσεις πολλές περιπτώσεις για να φτάσεις στο ζητούμενο, αλλά αυτή η οδός διασφαλίζει τους περιορισμούς που είναι ικανοί και αναγκαίοι για να υποστηρίξουν μια λύση.

Στο Κυπριακό καλλιεργείται αυτός ο μύθος: «Δεν μας λέτε τι θέλετε». Όμως, αν διατυπώσω όλα όσα δεν θέλω, όπως γράφτηκε πιο πάνω, επί της ουσίας οριοθετώ το πλαίσιο των δικών μου επιδιώξεων και των δικών μου θέλω. Παράδειγμα συλλογισμού: Είμαι κατά της διχοτόμησης, είμαι κατά της ΔΔΟ (συγκαλυμμένη μορφή διχοτόμησης), είμαι κατά της απόσχισης, είμαι κατά της ένωσης. Όλες αυτές οι αρνήσεις δεν νομιμοποιούν κάποιον να με χαρακτηρίσει θιασώτη του «ενιαίου κράτους», διότι στο συμπλήρωμα όλων των πιο πάνω δεν βρίσκεται μόνο το ενιαίο κράτος. Μπορεί να είναι μια ομοσπονδία που διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μύθος 2^ος : Αν λυθεί το Κυπριακό τότε όσοι αντιτίθενται στην πολιτική Αναστασιάδη δεν θα έχουν πλέον λόγο πολιτικής ύπαρξης. Κατ’ επέκτασιν όσοι «έστησαν» πολιτικές καριέρες στο Κυπριακό θα εξαφανιστούν.

Αυτό το επιχείρημα έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, από συγκεκριμένη κατεύθυνση εντύπων και κομμάτων. Το επιχείρημα μπορεί εύκολα να αντιστραφεί με μια απλή ανάλυση του περιεχομένου των δηλώσεων και ανακοινώσεών τους. Παίρνοντας την εφημερίδα «Πολίτης» η οποία ηγείται αυτού του δόγματος: Συγκριτικά με τις υπόλοιπες εφημερίδες, οι οποίες προσφέρουν το αρχείο τους ηλεκτρονικά, είναι η εφημερίδα η οποία αναλώνει το μεγαλύτερο μέρος των φύλλων της ασχολούμενη με το Κυπριακό.

Αυτό νομιμοποιεί κάποιον να πει ότι την επομένη της λύσης δεν θα έχει λόγο ύπαρξης; Προφανώς όχι. Οι εφημερίδες που αντιτάχθηκαν στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου χάθηκαν την επομένη της ανεξαρτησίας; Πολιτικά κόμματα, όπως το ΑΚΕΛ και το εκφραστικό του όργανο η «Χαραυγή» ή προσωπικότητες όπως ο Λυσσαρίδης ή ο Τ. Παπαδόπουλος χάθηκαν μετά τις συμφωνίες του 1960 επειδή είχαν διαφωνήσει με αυτές; Δεν χάθηκαν. Αντιθέτως, ενδυναμώθηκε η θέση τους και η απήχησή τους στο πολιτικό σκηνικό. Αν τώρα, το υπονοούμενο των όσων ισχυρίζονται κάτι τέτοιο είναι ότι «επιβάλλεται να μην έχουν λόγο ώστε να μην κινδυνεύσει η λύση», τότε αυτό και ως υπόνοια ακόμη, αποτελεί υφέρπων φασισμό.

Κυριάκος Κολοβός