Τον Ιανουάριο του 1964, και μετά την έναρξη των διακοινοτικών ταραχών, με πρωτοβουλία της Αγγλίας, συνεκλήθη στο Λονδίνο πενταμερής (Ελλάδα, Αγγλία, Τουρκία, Ε/κ, Τ/κ) διάσκεψη με στόχο την εξομάλυνση των διασαλευμένων σχέσεων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Ο Ρ. Ντενκτάς με ένα μανιφέστο, γνήσιος, διαπρύσιος κήρυκας της Άγκυρας, προσφωνώντας τη Διάσκεψη διακήρυττε: «Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε στην Κύπρο με τους Έλληνες, αλλά δεν μπορούμε πια να ζήσουμε ανάμεσά τους. Πρέπει να υπάρξει απόλυτος, φυσικός διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων, οι οποίες θα το πάρουν απόφαση ότι θα ζουν στην Κύπρο δίπλα-δίπλα σαν καλοί γείτονες....Αυτή η αρχή του διαχωρισμού είναι θεμελιώδης».
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά η πιο πάνω «αρχή»- κατά την Τουρκία και τον επί χρόνια εδώ εκπρόσωπό της- δεν έχει αλλάξει κατά ένα ιώτα λαμβάνοντας υπόψη μας τις τελευταίες δηλώσεις Ταλάτ-Γκιούλ στην Άγκυρα. Η ιδιότητα του περιφερειακού χωροφύλακα που τους έχουν προσδώσει οι ΗΠΑ, και η εν γένει συμπεριφορά τους, δημιουργεί την εντύπωση στους τρίτους ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι υπό κρίση, για ένταξη στην ΕΕ, και ότι ένας εκ των κριτών είναι η Τουρκία. Καλώς ή κακώς –κακώς για εμάς- αυτή είναι η τουρκική «ρεάλ πολιτίκ».
Τι πράττουμε, όμως, εμείς; Με την τακτική των ευχολογίων και δηλώσεων του τύπου «θα βοηθήσουμε τους Τ/κ να ‘επαναστατήσουν’ εναντίον της Άγκυρας» ή δίδοντας δικαιολογητικά/πιστοποιητικά πατριωτισμού στο Ταλάτ, δεν μπορούμε να πετύχουμε πολλά πράγματα καθότι ο κ. Ταλάτ ούτε μπορεί αλλά ούτε και θέλει να επαναστατήσει. Όλοι όσοι δήλωναν πριν τις εκλογές ότι θα πάμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με καλή τη πίστει, τώρα βλέπουν τα δύσκολα και αισθάνονται εκ του σύνεγγυς το πραγματικό πρόσωπο τού τουρκικού επεκτατισμού.
Ενώ μετά το δημοψήφισμα δηλώσαμε, και μέχρι ενός βαθμού πείσαμε, ότι στην νέα προσπάθεια πρέπει να συμμετάσχουν όλα τα μόνιμα μέλη του Σ.Α., ωστόσο, η νέα κυβέρνηση λησμόνησε τις διακηρύξεις και δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι του λαού. Ακόμη και αυτό που ονομάζουν ενδοκυπριακή λύση κρύβει παγίδες και υποβιβάζει, άλλη μια φορά, το πρόβλημα από διεθνές-εισβολής και κατοχής-σε δικοινοτική διαφορά.
Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι με την αλλαγή Προέδρου η όποια λύση, με αυτές τις συνθήκες, θα απέχει πόρρω από το σχέδιο του 2004; Απτό παράδειγμα είναι οι διαμορφούμενες σχέσεις με τη Συρία: Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει άριστες σχέσεις, σύμφωνα με τον Υπ.Εξ Μάρκο Κυπριανού, όμως, αυτή η χώρα επιτρέπει τον ελλιμενισμό και τον απόπλου πλοίων προερχόμενων ή κατευθυνόμενων στο κατεχόμενο λιμάνι Αμμοχώστου. Το προωθούμενο μοντέλο επίλυσης θα περιέχει αυτή την πρόνοια∙ του δικαιώματος των παραλλήλων σχέσεων των συνιστώντων κρατιδίων με άλλα κράτη.
Η μονομερής αποδοχή του Προέδρου της Δημοκρατίας και της κυβέρνησής του, δια τηλεοράσεως, αβρόχοις ποσί, διαφόρων θεμάτων που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είναι μέρος της διαπραγμάτευσης δημιουργεί την εντύπωση πως πάμε να πάρουμε ό,τι μπορούμε να κερδίσουμε για να κλείνουμε το θέμα. Η επιχειρούμενη ψυχολογική προετοιμασία του κόσμου, για το χειρότερο σενάριο, δυστυχώς βρίσκει το μεγαλύτερο μέρος των κομμάτων σε υπνώττουσα κατάσταση. Έτσι, όταν θα φτάσουμε στο δια ταύτα θα λέμε: Τι 50, τι 60, τι 100 οι χιλιάδες των εποίκων; Συνεπώς, ο μετρητής στις διαπραγματεύσεις θα αρχίζει με αρχικό σημείο το 50 και ως τελικός αριθμός θα εκληφθεί η διαφορά που θα προκύψει και όχι το σύνολο των εποίκων που θα παραμείνουν.
Οι πολιτικές μέρες που διάγει ο τόπος θυμίζουν τα νηπιακά στάδια της Δημοκρατίας, επί Μακαρίου. Οι μεν συνέταιροι του ΑΚΕΛ συμμετέχοντας στη νομή της εξουσίας και οι μείζων αντιπολιτευόμενοι ζώντας με την προσδοκία ότι η Ιστορία θα τους δικαιώσει από την επιλογή τους πριν από τέσσερα χρόνια.
ΥΓ. Κυριάκος Κολοβός, Εφημερίδα "Σημερινή", 08/9/08, πριν 9 χρόνια. Αντί Ταλάτ, θέσατε Ακκιντζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου