Δόκιμος ο όρος ή μη έχει καθιερωθεί ως ο αντίστοιχος ελληνικός του ξενόφερτου όρου «reunion». Μια ξενική λέξη που δηλώνει την επανα-συγκόλληση σχέσεων ανθρώπων που έχασαν προ πολλού επαφή και στην πορεία ψάχνουν την παροδική, πλην σημαντική, σύνδεσή τους προς κάλυψη ενός ανεξήγητου κενού. Η επανασύνδεση ανθρώπων που λειτούργησαν σε κοινό χώρο, με κοινή ιδιότητα και σε κοινό χρόνο είναι ο επαναπροσδιορισμός της χώρο-χρονικής θέσης τους. Λειτουργώντας στο παρελθόν κάτω απ’ τους ίδιους κανόνες ξαναβρίσκονται για ν’ αποτιμήσουν τα «Έργα και τις Ημέρες» τους καθ’ όλη τη διάρκεια της αποσύνδεσης και της ανεξάρτητης πορείας ενός εκάστου ξεχωριστά.
Η επαναφορά της μνήμης σε περιόδους του παρελθόντος πιθανόν για κάποιους να δημιουργεί σκηνές ευφορίας και ευτυχίας, ενώ, για άλλους να δημιουργεί σκηνές που ει δυνατόν θα τις διέγραφαν με μια μονοκοντυλιά προκειμένου να μην νιώθουν ότι τους κυνηγούν δίκην Ερινύων. Η διαγραφή του πρότερου βίου των ανθρώπων είναι ακατόρθωτη ενόσω υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλούν τη μνήμη. Σ’ αυτήν καταγράφονται τα καλά, τα κακά και τ’ άσχημα. Καταχωρίζονται τα όμορφα, τα στραβά και τ’ ανάποδα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Επομένως, μια καλή επανασύνδεση πρέπει να προϋποθέτει την καλή διάθεση των συμμετεχόντων να βιώσουν κάτι ευχάριστο χωρίς διάθεση εμπλοκής τους σε μια μετα-τραυματική εμπειρία επανάληψης των κακώς εχόντων, κατά τον υπό εξέταση χρόνο της σύμπραξης.
Σε τοπικό επίπεδο οι επανασυνδέσεις αφορούν συναντήσεις συμμαθητών, συμφοιτητών ή γενικότερα ανθρώπων που συλλειτούργησαν κατά τη διάρκεια μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ενίοτε, οι συμβαλλόμενοι, προδιατεθειμένοι αρνητικά, κατέρχονται για λίγες στιγμές επιφορτιζόμενοι με τα ίδια ανταγωνιστικά σύνδρομα που διακατέχονταν όταν οι διαδικασίες εκπαίδευσης βρίσκονταν εν εξελίξει. Στις πλείστες, όμως, των περιπτώσεων αποτελούν κορύφωση των διαπροσωπικών σχέσεων και αναγκαίες για το κοινωνικό σύνολο.
Μεταφέροντας, οι συμμετέχοντες, τις εμπειρίες που αποκόμισαν κατά το χρόνο ατομικής αυτενέργειας ή της σύμπραξης και συνεισφοράς σ’ άλλες κοινωνικές υποομάδες βοηθούν όλους τους υπόλοιπους να κατανοήσουν τη χωροταξική τους θέση εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Η κοινή αφετηρία και η από κοινού αποτίμηση στο μεσοδιάστημα είναι το αμέσως επόμενο, μεγάλο, σχολείο που ακολουθεί την κοινή δραστηριότητα και ελέγχει κατά πόσον το προηγούμενο σύστημα, με τους κοινούς κανόνες λειτουργίας, πέτυχε τους στόχους εν μέρει ή εν όλω.
Πρώτα και πάν’ απ’ όλα τα συγχαρητήρια πρέπει να δίνονται σ’ όλους όσοι έχουν την έμπνευση, παίρνοντας πραγματικά το ρίσκο της επιτυχίας ή μη, να επαναφέρουν σε κοινή εστία τους προαναφερόμενους. Με την αποτυχία να πλανάται, και τον κίνδυνο να τους χρεωθεί κιόλας, ακροβατούν σε κωνική τομή σχήματος παραβολής που επιβάλλει τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ εστίας και διευθετούσας.
Η επαναφορά της μνήμης σε περιόδους του παρελθόντος πιθανόν για κάποιους να δημιουργεί σκηνές ευφορίας και ευτυχίας, ενώ, για άλλους να δημιουργεί σκηνές που ει δυνατόν θα τις διέγραφαν με μια μονοκοντυλιά προκειμένου να μην νιώθουν ότι τους κυνηγούν δίκην Ερινύων. Η διαγραφή του πρότερου βίου των ανθρώπων είναι ακατόρθωτη ενόσω υπάρχουν άνθρωποι που κουβαλούν τη μνήμη. Σ’ αυτήν καταγράφονται τα καλά, τα κακά και τ’ άσχημα. Καταχωρίζονται τα όμορφα, τα στραβά και τ’ ανάποδα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Επομένως, μια καλή επανασύνδεση πρέπει να προϋποθέτει την καλή διάθεση των συμμετεχόντων να βιώσουν κάτι ευχάριστο χωρίς διάθεση εμπλοκής τους σε μια μετα-τραυματική εμπειρία επανάληψης των κακώς εχόντων, κατά τον υπό εξέταση χρόνο της σύμπραξης.
Σε τοπικό επίπεδο οι επανασυνδέσεις αφορούν συναντήσεις συμμαθητών, συμφοιτητών ή γενικότερα ανθρώπων που συλλειτούργησαν κατά τη διάρκεια μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ενίοτε, οι συμβαλλόμενοι, προδιατεθειμένοι αρνητικά, κατέρχονται για λίγες στιγμές επιφορτιζόμενοι με τα ίδια ανταγωνιστικά σύνδρομα που διακατέχονταν όταν οι διαδικασίες εκπαίδευσης βρίσκονταν εν εξελίξει. Στις πλείστες, όμως, των περιπτώσεων αποτελούν κορύφωση των διαπροσωπικών σχέσεων και αναγκαίες για το κοινωνικό σύνολο.
Μεταφέροντας, οι συμμετέχοντες, τις εμπειρίες που αποκόμισαν κατά το χρόνο ατομικής αυτενέργειας ή της σύμπραξης και συνεισφοράς σ’ άλλες κοινωνικές υποομάδες βοηθούν όλους τους υπόλοιπους να κατανοήσουν τη χωροταξική τους θέση εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι. Η κοινή αφετηρία και η από κοινού αποτίμηση στο μεσοδιάστημα είναι το αμέσως επόμενο, μεγάλο, σχολείο που ακολουθεί την κοινή δραστηριότητα και ελέγχει κατά πόσον το προηγούμενο σύστημα, με τους κοινούς κανόνες λειτουργίας, πέτυχε τους στόχους εν μέρει ή εν όλω.
Πρώτα και πάν’ απ’ όλα τα συγχαρητήρια πρέπει να δίνονται σ’ όλους όσοι έχουν την έμπνευση, παίρνοντας πραγματικά το ρίσκο της επιτυχίας ή μη, να επαναφέρουν σε κοινή εστία τους προαναφερόμενους. Με την αποτυχία να πλανάται, και τον κίνδυνο να τους χρεωθεί κιόλας, ακροβατούν σε κωνική τομή σχήματος παραβολής που επιβάλλει τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ εστίας και διευθετούσας.
Κυριάκος Κολοβός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου