Κυβερνήσεις Ελλάδας-Κύπρου: Δύο διαφορετικές περιπτώσεις

Του Κυριάκου Κολοβού.

Βασικότατη διαφορά ο ιδεολογικός προσανατολισμός. Στην ελληνική κυβέρνηση κυριαρχεί η αριστερή, ευρωπαϊκή τάση ενώ στην κυπριακή πλευρά κυρίαρχο ρόλο πλέον παίζει η, υπό την σκέπη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), κεντροδεξιά (right-wing). Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε διαδοχή της άλλης τάσης, που είχε ήδη υποκύψει στην Τρόικα ενώ, αρχικά, δήλωνε το αντίθετο. Ο τέως Πρωθυπουργός Σαμαράς, καταρχήν, φερόμενος ως αντιμνημονιακός στη συνέχεια εκτέλεσε επακριβώς αυτά τα οποία προηγουμένως δαιμονοποιούσε. Αντίστοιχα, ο τέως Πρόεδρος Χριστόφιας, από αριστερός και δηλωμένος «κομμουνιστής» εναντίον του «δυτικισμού», βρέθηκε να αιτείται στην Τρόικα οικονομική στήριξη υπερβαίνοντας κατά πολύ τα «αριστερά» του εσκαμμένα. Έτσι, αναπόδραστα, ο δεξιός Σαμαράς δια του απαυδισμένου λαού έδωσε την σκυτάλη στον αριστερό Τσίπρα σε μια φυσιολογική εξέλιξη. Στην Κύπρο, ενώ υπήρχε το 2013 η τρίτη επιλογή, το καμπανάκι της «παραδοσιακής» ψήφου, λειτούργησε ώστε την κατ’ επίφασιν αριστερή κυβέρνηση να διαδεχθεί η δεξιά του «Yes Sir», ή καλύτερα του «Yes Madam».

Φυσικά, στην περίπτωση της κυπριακής κυβέρνησης όσοι μπορούσαν να διαβλέψουν τη συνέχεια, έχοντας το προηγούμενο του 2004, δεν εξεπλάγην. Η πορεία ήταν αναμενόμενη καθώς δεν ήταν η πρώτη φορά που αφού οι ξένοι άφησαν τα τοπικά φερέφωνα να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους, στη συνέχεια τραβώντας τους το αυτί τα έβαλαν στη θέση τους.

Στην περίπτωση της Κύπρου είχαν γίνει δηλώσεις «δέσμευσης» αποφυγής δυσάρεστων ατραπών, προϊδεάζοντας για μια μάχη μέχρι εσχάτων, κάτι που βεβαίως δεν έγινε. Στην περίπτωση Τσίπρα αυτό που λέγεται μέχρι τώρα φαίνεται να υλοποιείται. Αυτή τη φορά οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν από άλλο σημείο. Ενώ, το 2013 η κυπριακή κοινή γνώμη εμφανιζόταν κατά 60% να επικροτεί την μνημονιακή οδό, ως την «κολυμβήθρα του Σιλοάμ» που θα εξάγνιζε τα αμαρτήματα πολιτικών και τραπεζιτών, ο ελλαδικός λαός, αυτή τη στιγμή, σε ποσοστό πέραν του 70% υιοθετεί την πολιτική της παρούσας κυβέρνησής του, διπλασιάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη νωπή εντολή των εκλογών του Γενάρη. Και επειδή η χαιρεκακία ξεχειλίζει από τα συμφραζόμενα και τις ενέργειες κάποιων, που παρακαλούν να επέλθει τιμωρία, όπως άλλωστε προέβλεπαν και παρακαλούσαν μετά την 24^η Απριλίου 2004, ας αναμένουν να δουν για να μαθαίνουν.